در قالب word و در 11 صفحه، قابل ویرایش.
بيماري گموز (Gummosis) در سال 1843 از آمريكا و ايتاليا گزارش شده .
سال 1320 از ايران گزارش شده هم اكنون در مركبات شمال و جنوب ايران ديده مي‌شود.
علائم بيماري:
از بارزترين علائم ترشح صمغ از نواحي طوقه تا ارتفاع نيم متري تنه از سطح خاك مي باشد.
پوست قسمت آلوده ممكن است بوي ماهي يا ترشي بدهد و داراي پوست سختي بشود.
پوسيدگي قسمت طوقه ممكن است به سمت ريشه هم توسعه پيدا كند و سبب پوسيدگي آن شود.
جوانه هاي آلوده رشد نمي كنند و به تدريج فاسد و قهوه اي مي شوند .
برگها حالت رنگ پريده به خود گرفته و به تدريج زرد مي شود و ريزش پيدا مي كند.
عامل بيماري:
عامل اين بيماري چند گونه از جنس فيتوفترا مي باشد
مهمترين گونه هاي عامل اين بيماري Phytophthora citrophthora و Ph. parasitica
زيست شناسي:
قارچ هاي مولد اين بيماري در خاكهاي بسيار مرطوب بخوبي رشد مي‌كنند حتي در غياب درختان مركبات هم قادرند سالها در خاك زندگي كنند
. مناسب‌ترين درجه حرارت براي رشد قارچ 30 درجه و حداقل 10 درجه سانتيگراد مي باشد.
اسيديته مناسب براي رشد قارچ 6 تا 5/7 مي باشد.
وجود زخم در ريشه يا ساقه نزديك به خاك در رخنه قارچ به داخل گياه و ايجاد بيماري كمك مي‌كند.
كنترل:
پيشگيري:
1- بايد از پايه مقاوم به گموز مثل نارنج و پونسيروس استفاده كرد«از رقم نارنج در شمال نمي توان 2-استفاده كرد چون به بيماري ويروسي تريستزا حساس مي باشد
- محل اتصال پيوند كه بر روي پايه مي باشد در ارتفاع 30 تا 40 سانتيمتر از سطح خاك باشد.
- باغ بايد در زمين هاي سبك و زهكشي شده احداث گردد.